Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta historia miała taki potencjał, że aż mi przykro, że nie został wykorzystany.

Po pierwsze, schematyczność i przewidywalność. Przecież tu wszystko było aż nazbyt oczywiste. To, że czarnym charakterem jest Jacek i kim on dokładnie jest, domyśliłam się, gdy tylko pojawił się w książce. Nie było innej opcji. Naprawdę liczyłam, że się mylę.
Wątek koronawirusa też mi się nie podobał. Nie wniósł nic do fabuły i wygląda na to, że autor chciał w ten sposób przemycić swoje poglądy. Zupełnie niepotrzebnie, do tego bardzo tendencyjnie.
No i ten dziwny trójkąt miłosny pomiędzy głównymi bohaterami. Nie mam nic przeciwko trójkątom, niech sobie każdy żyje jak mu w duszy gra, ale to, w jaki sposób został tutaj przedstawiony zakrawa o absurd. Dwie przyjaciółki - kochanki, obie zakochane do szaleństwa w mężu jednej z nich, jedna gra w filmach porno, druga to ogląda i jeszcze chętnie dzieli się mężem z przyjaciółką. Ze wszystkich historii, które nie miały prawa się wydarzyć, ta nie miała prawa się wydarzyć najbardziej.
Naprawdę jestem zawiedziona, bo historia sama w sobie była ciekawa. O autorze słyszałam wiele dobrego, ale chyba złą książkę wybrałam sobie na rozpoczęcie mojej przygody z nim. Zawsze daję drugą szansę, więc i tutaj sięgnę po kolejną.

Ta historia miała taki potencjał, że aż mi przykro, że nie został wykorzystany.

Po pierwsze, schematyczność i przewidywalność. Przecież tu wszystko było aż nazbyt oczywiste. To, że czarnym charakterem jest Jacek i kim on dokładnie jest, domyśliłam się, gdy tylko pojawił się w książce. Nie...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnimi czasy wracam sobie do autorów z moich nastoletnich czasów, Lisa Gardner była następna w kolejce. Co prawda czytałam wtedy jakieś wyrywkowe książki z tej serii, ale teraz chciałam zacząć od pierwszej. I muszę przyznać, że bardzo mnie wciągnęła, czytałam jednym tchem i nie mogłam się doczekać rozwiązania. Jednocześnie jest tu sporo drobnych zgrzytów, które mi przeszkadzają. Jednak z sentymentu postanowiłam przymknąć na nie oko przy końcowej ocenie. Wspomnę jednak o tych najbardziej rzucających się w oczy.
Po pierwsze to, że główną bohaterką wcale nie jest D. D. Z tego co pamiętam, w późniejszych częściach już była, ale tutaj pojawiała się tak rzadko, że ta książka po prostu nie jest o niej.
Druga sprawa, to opis Catherine i to, jak działała na wszystkich dosłownie mężczyzn. Ja rozumiem, że jest piękną, seksowną i pociągającą kobietą, ale opisana jest jak jakaś bogini, na widok której mężczyźni tracą rozum, zmysły, a ich poziom inteligencji spada o połowę. Zniewalających kobiet jest na świecie wiele, są podziwiane i uwielbiane, ale uważam, że reakcje mężczyzn opisane w tej książce są mocno wyolbrzymione.
Kolejna sprawa, to rozmowa Bobbiego z sędzią, a raczej przesłuchanie. Oczekiwałam, że inteligentny i przygotowany snajper użyje takich kontrargumentów, jak np. że znieważanie przez żonę nie jest wystarczającym powodem, by celować do niej bronią, albo że gdyby czekał, aż mąż kobiety naciśnie na spust, to dla niej już by było za późno. Przecież takie słowa się człowiekowi same cisnęły na usta, tymczasem Bobby słuchał bezsensownych oskarżeń w swoją stronę i na nie nie reagował. Zawiódł mnie w tym momencie.

Pomimo tych małych zgrzytów, daję wysoką ocenę, bo naprawdę podobała mi się ta historia. Świetnie zbudowana intryga, sporo wątków, ale wszystkie dobrze ze sobą połączone.
Na pewno sięgnę po kolejne części.

Ostatnimi czasy wracam sobie do autorów z moich nastoletnich czasów, Lisa Gardner była następna w kolejce. Co prawda czytałam wtedy jakieś wyrywkowe książki z tej serii, ale teraz chciałam zacząć od pierwszej. I muszę przyznać, że bardzo mnie wciągnęła, czytałam jednym tchem i nie mogłam s...

Rozwiń

Zwiń

Dzięki krótkim rozdziałom czyta się szybko, historia sama w sobie ciekawa, ale jednocześnie przewidywalna i bardzo naciągana. Ned miał się zabić ze strachu, że go ktoś zabije? Przecież to nie ma żadnego sensu. Od początku się domyślałam, kto za tym wszystkim stoi, nie było żadnego zaskoczenia. Autorka ma dobre pomysły na swoje książki, ale pisze je bardzo schematycznie.

Dzięki krótkim rozdziałom czyta się szybko, historia sama w sobie ciekawa, ale jednocześnie przewidywalna i bardzo naciągana. Ned miał się zabić ze strachu, że go ktoś zabije? Przecież to nie ma żadnego sensu. Od początku się domyślałam, kto za tym wszystkim stoi, nie było żadnego zaskocze...

Rozwiń

Zwiń

Czytałam książki Tess Gerritsen jako nastolatka i wtedy bardzo mi się podobały. 15 lat później postanowiłam do nich wrócić i niestety pierwsza część mnie wynudziła. Napisana poprawnie, ale to wszystko. Nie ma tu niczego odkrywczego, zaskakującego, ot - zwykłe, powolne poszukiwania zabójcy. Główna bohaterka irytuje swoim zachowaniem, zazdrością, nieodpowiedzialnością, pochopnymi decyzjami i oczekiwaniem, że wszyscy będą jej ustępować i traktować jej wyskoki pobłażliwie. Zobaczę, czy kolejna część bardziej mi się spodoba.

Czytałam książki Tess Gerritsen jako nastolatka i wtedy bardzo mi się podobały. 15 lat później postanowiłam do nich wrócić i niestety pierwsza część mnie wynudziła. Napisana poprawnie, ale to wszystko. Nie ma tu niczego odkrywczego, zaskakującego, ot - zwykłe, powolne poszukiwania zabójcy....

Rozwiń

Zwiń

Problem z Langerem mam taki, że jest on kompletnie nierealną postacią. Niby bezwzględny, zimny i bezuczuciowy psychopata, ale tak naprawdę kierują nim te same emocje, co normalnymi ludźmi. Gniew, złość, zazdrość, rządza, podniecenie, nawet miłość. Co prawda chora, wypaczona i toksyczna, ale jednak miłość. Przez to wypada on bardziej jako zagubione dziecko, które z całej siły pragnie być inne, lepsze, bardziej wyjątkowe niż wszyscy ludzie, więc nauczyło się zakładać maskę obojętności, za którą skrywa swoje uczucia, niż jak prawdziwy psychopata. Jest diabelnie inteligentny i wyprzedza wszystkich o 2 kroki, a jednocześnie popełnia mnóstwo głupiutkich błędów. Miał szczęście trafić na naprawdę nierozgarnięte organy ścigania, bo inaczej już dawno by siedział. Czasem wydaje się całkowicie świadomy tego, co robi, a innym razem jego zachowania świadczą o jakiejś chorobie psychicznej i oderwaniu od rzeczywistości. Ja niestety nie kupuję tego Langera, cała psychologia postaci tutaj kuleje, autor naciąga ją sobie, w którą akurat stronę mu pasuje i nie zwraca uwagi na to, że tworzą się zgrzyty pod tą skorupą. Nie wiem czy to celowy zabieg, czy Mróz się po prostu gdzieś tam pogubił w trakcie tworzenia tej postaci, ale efekt wypada nienaturalnie.
Z plusów: fabuła jest wciągająca i ciekawa, czyta się szybko. Przeczytać można, ale nie trzeba.

Problem z Langerem mam taki, że jest on kompletnie nierealną postacią. Niby bezwzględny, zimny i bezuczuciowy psychopata, ale tak naprawdę kierują nim te same emocje, co normalnymi ludźmi. Gniew, złość, zazdrość, rządza, podniecenie, nawet miłość. Co prawda chora, wypaczona i toksyczna, al...

Rozwiń

Zwiń

Książka niezła, choć bardzo przewidywalna. Wszystkiego domyślałam się na kilkadziesiąt stron w przód, nic mnie tutaj nie zaskoczyło ani nie zszokowało. Od początku wiedziałam, że Hela i Julia to ta sama osoba, domyślałam się, kto ją tak naprawdę zgwałcił, kto zabił Wiktorię i w ogóle o co w tym wszystkim chodzi. Dziwi mnie tak wiele wypowiedzi tutaj, że nie wszystko zostało wyjaśnione, jak dla mnie nie pozostało żadnych niedomówień. Mimo wszystko czytało mi się bardzo przyjemnie, bardzo się wciągnęłam i kompletnie mi ta przewidywalność nie przeszkadzała.

Książka niezła, choć bardzo przewidywalna. Wszystkiego domyślałam się na kilkadziesiąt stron w przód, nic mnie tutaj nie zaskoczyło ani nie zszokowało. Od początku wiedziałam, że Hela i Julia to ta sama osoba, domyślałam się, kto ją tak naprawdę zgwałcił, kto zabił Wiktorię i w ogóle o co ...

Rozwiń

Zwiń

Większa część tej książki jest naprawdę świetna. Ciekawa i wciągająca historia, intrygująca grupa "Innych", wątki dopięte i rozwiązane do końca, nie pozostało żadnych niedomówień. Dobrze rozpisane tło psychologiczne, ból bohatera po stracie dziecka był wręcz namacalny. Jedyne, co mi się nie podobało, to wątek paranienormalny. Uważam, że był kompletnie zbędny, na siłę i nie wniósł niczego do fabuły.

Większa część tej książki jest naprawdę świetna. Ciekawa i wciągająca historia, intrygująca grupa "Innych", wątki dopięte i rozwiązane do końca, nie pozostało żadnych niedomówień. Dobrze rozpisane tło psychologiczne, ból bohatera po stracie dziecka był wręcz namacalny. Jedyne, co mi się ni...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawy pomysł na fabułę, od początku bardzo mnie wciągnęła i czytałam jednym tchem. Aż do momentu, gdy dziennikarz zadawał pytania ludziom na ulicy, co myślą na temat odejścia z programu uczestniczki. Ich "reakcje" były tak sztuczne, że czytając je, przeszły mnie ciarki żenady. Ja wiem, że ludzie lubią oglądać reality show i czasem wręcz obsesyjnie śledzą poczynania uczestników, ale błagam, chęć wydrapania komuś oczu, bo chce odejść z programu, byłby skrajnością, a nie zasadą. W normalnym życiu ludzie poczuliby lekkie rozczarowanie, a później przełączyliby na inny program z nowym reality show i zapomnieliby o poprzednim. Gdybym to ja zobaczyła takie wypowiedzi na swój temat, to moją pierwszą myślą by było, że są one tak przesadzone i wyolbrzymione, że na 100% jest to wyreżyserowane. Wybuchnąć to można tam było śmiechem, a nie płaczem.
Później już jakoś gorzej mi się czytało. Zakończenie bardzo naciągane. Milion to trochę za mało na takie przedsięwzięcie. Wynajęcie dwóch domów na rok, dostarczanie produktów i jedzenia, często bardzo wymyślnego, opłacenie kilku/kilkunastu aktorów (bo domyślam się, że policja i pogotowie też była podstawiona), których musiał mocno opłacić, jeśli chciał, by zachowali milczenie. Strasznie to wszystko naiwne i naciągane. A szkoda, bo pomysł na fabułę naprawdę mi się spodobał.

Ciekawy pomysł na fabułę, od początku bardzo mnie wciągnęła i czytałam jednym tchem. Aż do momentu, gdy dziennikarz zadawał pytania ludziom na ulicy, co myślą na temat odejścia z programu uczestniczki. Ich "reakcje" były tak sztuczne, że czytając je, przeszły mnie ciarki żenady. ...

Rozwiń

Zwiń

Jak dla mnie, słabsza niż pierwsza część. Chwilami nudnawa, chwilami chaotyczna. Za dużo bohaterów, ciężko wyłapać kto jest kim. Ale lubię humor Chmielewskiej i na pewno sięgnę po kolejne części.

Jak dla mnie, słabsza niż pierwsza część. Chwilami nudnawa, chwilami chaotyczna. Za dużo bohaterów, ciężko wyłapać kto jest kim. Ale lubię humor Chmielewskiej i na pewno sięgnę po kolejne części.